เมื่อตะวันสาดแสงทองทาบท้องฟ้า ฉันจะมานั่งลงตรงที่เก่า ที่เคยเป็นความหลังระหว่างเรา สายตาเศร้าจะเหม่อมองดูท้องฟ้า รุ้งเจ็ดสีคลี่สายพาดปลายสรวง เหมือนทักท้วงทวงให้อาลัยหา แว่วเพลงรักที่ร่ำรินอำลา ชุ่มน้ำตาอึ้งอ้ำแอบสำออย จากที่นั่น ณ จุดสุดขอบฟ้า เธออาจมาเพื่อบรรเทาความเหงาหงอย มามองสายตาเศร้าที่เฝ้าคอย มาย้อนรอยรักร้าวที่ก้าวไป ดูสิปราสาททรายริมชายหาด ฉันทนวาดด้วยความหวังเพื่อพังไหว อาภัพคนที่เขาคิดเข้าใจ เหมือนอยู่ในความมืดอันยืดยาว ถ้าเธอกลับมาใหม่เมื่อใกล้ค่ำ ฉันจะนำเธอเหินเพลินชมหาว สั่งกระซิบจากทรวงริมรวงดาว ลบรอยร้าวลำเค็ญความเป็นไป เมื่อตะวันสาดแสงทองทาบท้องฟ้า ฉันจะมานั่งที่เก่าของเราใหม่ มาหลั่งรินน้ำตาความอาลัย และรอใครคนหนึ่ง..ซึ่งอาจมา/ "IN THE MORNING"
วางชีวิตวิญญาณบนลานหญ้า ดับดวงตาแวววาวความกร้าวแกร่ง ซับโลหิตหัวใจซึ่งไหลแรง ด้วยมือแห่งความเลวแหลกเหลวนั้น ยิ้มทักทายพรายดาวที่พราวสรวง ทิ้งความหวงแหนไว้ในม่านฝัน หยุดโลกของความจริงให้นิ่งงัน ลืมคืนวันพลัดพรากจากดอกไม้ สูดเอากลิ่นดินทรายสู่สายเลือด ระเหยเหือดน้ำค้างกลางความใคร่ อิ่มหนำจนสำรากความยากไร้ ฝังรักไว้ในท่ามกลางความแค้น หัวเราะกับดวงจันทร์อันแจ่มจ้า จูบยอดหญ้าด้วยรักที่หนักแสน สัมผัสรู้ซึ่งรสสิ่งทดแทน หยุดแรงแล่นโลดทะยานไปนานเนา เอาม่านเมฆมืดดำอำมหิต มาปกปิดอาวรณ์อันร้อนเร่า สอนหัวใจให้กร้านการเรียกเร้า ย้ำรอยเท้าทาบระหว่างความห่างไกล วางชีวิตวิญญาณบนลานหญ้า แล้วน้ำตาหนึ่งหยาดอาจรินให้ ให้ความหลังครั้งเรายังเยาว์วัย โดยอาลัย..ในนามของความรัก/ "ในนามของความรัก"
คิดถึงแก้วแววดาวที่ วาววับ แก้วประดับดาวดวงบน สรวงใส คิดถึงนักรักแล้วแม้ แก้วไกล ก็จะไปหาแก้วผู้ แวววาว สงสารใจไห้โหยที่ โดยดิ้น มันมิสิ้นโศกซึ้งคะ นึงหนาว คะนึงแก้วแววตาธิ ดาดาว ผู้เพริศพราวพักตร์พริ้มยิ้ม นิ่มนวล พอสำนึกลึกแล้วกลัว แก้วโกรธ ขอแก้วโปรดเห็นใจผู้ ไห้หวน เพราะหัวใจไร้เล่ห์มิ เรรวน โปรดใคร่ครวญความหลังอีก ครั้งครา แก้วจำคำพร่ำวากย์ได้ มากไหม รู้ไหมใครคร่ำครวญคอย หวนหา เมื่อแก้วเมินเหินห่างร่าง ร้างรา ใครน้ำตารินหลั่งลง พรั่งพราย ในโลกเศร้าเปล่าว่างใคร คว้างขวัญ เมื่อความฝันบรรเจิดระ เหิดหาย เมื่อเทวีสีชมพูนิ่ง ดูดาย หลังทำลายความหวังจน พังภิณฑ์ ยังโศกซึ้งถึงแก้วที่ แวววาบ เกินลบคราบความอาดูรให้ สูญสิ้น เพราะหัวใจไห้โหยได้ โบยบิน จากแดนดินดิ้นหาธิ ดาดาว/ ธิดาดาว
