ไ ผ่ ผิ ว จ า ก โ พ้ น ป่ า ----------------------- โดย อนุสรณ์ ลิ่มมณี ----------------------- มาตามเสียงร้องไห้แห่งไม้ไผ่ ลอยเลื่อนในเถื่อนธารผ่านหุบผา เลียบขุนเขาโขดหินอันชินตา เร่งลีลาลำเรือล่องเหนือแคว นาฏกรเขียวตระการจากม่านป่า ถึงเวลาโรยร่อนฟ้อนใบแก่ ระบำใบไหลรื่นเป็นผืนแพร ตามกระแสน้ำบ่ายามสายัณห์ รอดาวพรายรายพร้อยขึ้นร้อยสรวง เพื่อทักท้วงไถ่ถามถึงความฝัน ในหมอกนิลเนาสนิทนิจนิรันดร์ เพียงภพอันอมตะอ่อนละมุน พันธนาหน้าที่เฉือนชีวิต จนสิ้นสิทธิ์พานพบความอบอุ่น หว่างเวิ้งวงกงกรรมคอยค้ำจุน ตนย่อมวุ่นแหวกว่ายในข่ายเวร นานแสนนานเหนื่อยนักอยากพักผ่อน ปืนเคยคอนบนบ่าหยุดฆ่าเข่น การต่อสู้สารพัดเคยจัดเจน ก็จะเร้นเลิกร้างหนีห่างไกล ไผ่บางลำอำลาวันว้าเหว่ แล้วร่อนเร่ทิ้งทำนองขลุ่ยร้องไห้ ต้อนรับเรือบรรทุกศพนักรบไทย เดินทางไปสู่สุสานชานป่าโพ้น/
ข อ บ คุ ณ ------------------ โดย สุพันธ์ ธำรงสัตย์ ------------------ ฉันก้าวมาไกลมากจากจุดเริ่ม แผลพิษเพิ่มเชื้อไฟหัวใจฉัน ไฟที่ร้อนแรงจ้ากว่าตะวัน โหมผลักดันให้เท้าย่างก้าวไป เหลียวดูรอยแนวเท้าที่ก้าวผ่าน บางครั้งหวาน บางครั้งนั่งร้องไห้ ค่าสำหรับเรียนรู้ดูใจใคร คือเสียทั้งน้ำใจและน้ำตา ผ่านวันแห่งทุกข์มามากกว่ามาก วันซึ่งฝากแผลใจให้รักษา ไร้คนคอยแลเหลียวคอยเยียวยา จนชินชาอารมณ์คนอมทุกข์ พิษแผลใจแต่ละครั้งยังบ่มพิษ คอยออกฤทธิ์รังควานผลาญความสุข แต่ละครั้งพิษร้ายขยายรุก ก็ช่วยปลุกศรัทธากล้ากว่าเดิม ศรัทธาแห่งสายรุ้งโค้งคุ้งฟ้า ซึ่งมีมาในความหวังตั้งแต่เริ่ม พิษผิดหวังคอยก่อคอยต่อเติม ให้ฉันเพิ่มความมั่นใจในวิญญา ฉันยังอยู่ไกลมากจากจุดหมาย เริ่มเหนื่อยหน่ายที่จะก้าวเท้ามุ่งหน้า ขอบคุณเธอที่ให้ทุกข์ปลุกศรัทธา ถึงแม้ว่าจะเพิ่มแผลให้แก่ใจ/
นี่ แ ห ล ะ ฉั น ล ะ ----------------- ทวีสุข ทองถาวร คนอย่างฉันถ้าใครทำให้โกรธ ก็ใจโหดโกรธมากยากจะหาย เช่นเดียวกันถ้าใครทำให้อาย ใจฉันร้ายพอที่จะย้อนประจาน อาจเห็นว่าอ่อนไหวและใจน้อย สะกิดหน่อยแต่เลือดก็เดือดพล่าน ใจกลับดำคำกลับกล้าวาจาพาล และอาจรานให้อีกฝ่ายทลายลง ตรงกันข้ามกับที่ใครทำให้รัก ย่อมประจักษ์แก่ตาว่าฉันหลง ทั้งจะห่วงท้วงทักพะวักพะวง ยอมให้ทรงสิทธิ์สุขทุกสิ่งอัน เธอก็รู้อยู่เต็มใจมิใช่หรือ คนหัวดื้อคนนี้...นี่แหละฉัน นี่แค่เรื่องเคืองคับลิ้นกับฟัน เธอยกมันขึ้นมาเป็นอารมณ์ รู้ว่าโกรธยังกล้าท้าให้โกรธ เลยลงโทษคนที่ท้าอย่างสาสม ปล่อยให้สองตาฉ่ำน้ำตาตรม รอยแค้นบ่มค้างอยู่ในใจฉันนี้ อยากแก้แค้นเธอนักที่รักเอ๋ย อย่างที่เคยทำทุกคนจนผละหนี แต่ฉันพบการแก้แค้นซึ่งแสนดี คือการที่ฉันยอมให้อภัยเธอ/
