-------------- ราชินีแห่งปีศาจ -------------- สุรศักดิ์ บุญประกอบ -------------- โดยโครงสร้างบางใสแห่งวัยสาว นวลความขาวปนเผือกบนเปลือกผิว มันเห่อหอมพรหมจรรย์จนสั่นพลิ้ว และฉาบฉิวความฉ่ำล้อลำพอง โดยความหนุ่มกลุ้มกลัดกำหนัดหนา เหลือบหางตาเจ้าเล่ห์จนเหล่จ้อง เหมือนผีเสื้อเมื่อคลี่ปีกสีทอง ลอยละล่องเลียดลงดงดอกไม้ การแปดเปื้อนเรือนร่างอันบางเปราะ การกระเทาะเปลือกหินเพื่อกินไข่ มันประณีตนานเนิ่นดำเนินไป หลอมหัวใจวัยสาวจนร้าวรอย นาฏกรรมสำราญในม่านรัก ก็ลอบถักบนความลับอันหลับผลอย อุดมกามความใคร่เลอไหลย้อย เยิ้มทยอยย่างสู่ประตูกล อย่างแช่มช้าราชินีแห่งปีศาจ ด้วยมือหมาดเทพรสที่ถดร่น ลงลำนำกำหนัดกระหวัดวน หยาดน้ำฝนหยาดสุดท้ายจากสายใย ในรอยเงาเลารางของนางฟ้า ฉันบูชาเพียงเธอ เสมอใช่ กว่าความหลังคั่งเลือดจะเหือดไป ด้วยน้ำใจแห่งมหาราชินี/
----------------- รอยเท้าของดาวเดือน ----------------- สมชาย อนงคณะตระกูล ----------------- โดยพรายดาวพราวเดือนได้เลือนดับ ทิ้งประทับรอยเท้าแห่งเถ้าถ่าน ไว้ประดับดินแดนแสนกันดาร สำหรับการเยี่ยมเยือนของเดือนดาว ริมชายป่าปราสาทคนขาดศักดิ์ สัญลักษณ์ความล้าหลังทั้งหนุ่มสาว ทบรอยเท้าทึ่มทึ่มซึมทางยาว โดยการก้าวเดินหน้าไปไม่เคยมี จึงดักดานดอมดินดมกลิ่นหญ้า ไร้สายตาคนมองภาพท้องที่ หางอึ่งแห่งความรู้หมู่บ้านนี้ ก็ริบหรี่โรยลงกลางพงไพร รอแสงดาวเดินทางไปสร้างทุ่ง เพื่อแต่งปรุงปรับพื้นเป็นผืนใหม่ ซึ่งความหวังระหว่างความห่างไกล เดินทางไปปลุกดาวให้ก้าวเดิน เมื่อเดือนดาวดวงหรูถึงหมู่บ้าน ก็กรำงานง่วนจนคนสรรเสริญ และอิ่มหนำในเมื่อถูกเชื้อเชิญ ทั้งเพลิดเพลินท่องไพรใจสราญ แล้วพรายดาวพราวเดือนก็เลือนดับ ทิ้งประทับรอยเท้าแห่งเถ้าถ่าน ปลดพันธะกับดินแดนแสนกันดาร ปล่อยหมู่บ้านรางเลือนอยู่เหมือนเดิม/
----------------------------------- เธอหรือก็คือเธอ (You Are What You Are) ----------------------------------- ไพศาล หาญบุญตรง ----------------------------------- (แต่งให้บรรดานิสิตสาวแห่งศศินทร์ สมัยที่เรียน) ----------------------------------- เธอคือผู้เพียบพร้อมต้องยอมรับ ถ้าจะนับความแรงแห่งแสงสี ถนอมมาในหมู่ของผู้ดี เป็นสตรีบริสุทธิ์ดุจตะวัน ด้วยสรีระร่างราวนางฟ้า ประดับอาภรณ์ล้วนแต่ชวนฝัน ละลานตาหลากล้ำไม่ซ้ำกัน ช่างเฉิดฉันรูปโฉมประโลมตา เธอคือผู้อยู่ดีมีศรีศักดิ์ ซึ่งประจักษ์แจ้งใจไม่กังขา นับว่าเธอโชคดีที่เกิดมา พร้อมบรรดาสิ่งสำหรับประดับตน ถ้าจะขึ้นหอคอยอันลอยลิบ ไปเอื้อมหยิบดาวดวงบนห้วงหน ก็คงไม่ยุ่งยากลำบากลำบน เมื่อมีคนคอยป้องประคองไป อยากให้เธอมองให้ไกลมองให้กว้าง มองให้ทั่วทุกทางที่กว้างใหญ่ อย่าคับแคบคิดแค่เอาแต่ใจ เธอจะแก่เกินวัยในไม่ช้า มันไม่ใช่เรื่องฐานันดร์ในวันนี้ ใช่เรื่องศรีศักดิ์,ศาสน์,ชาติ,ภาษา เธอคือเธอคนที่มีวิญญา จำไว้ว่าเธอหรือ ก็คือเธอ/
